Αν μπορούσες να δεις τι κακό μου `χεις κάνει,
αν μπορούσες να δεις.
Ανασαίνω, υπάρχω και ζω, όμως έχω πεθάνει,
δεν με ξέρει κανείς.

Τι την ήθελα τόση αγάπη εγώ να σου δώσω,
τις δικές σου αμαρτίες γι’ αυτό ακριβά να πληρώσω;

Κατάρα να σε δέρνει,
να ζεις χωρίς αγάπη και στοργή.
Η μοίρα ό,τι αγαπάς να σου το παίρνει
γιατί είσαι μια ψυχή αμαρτωλή.

Όταν ήρθε ο καιρός που εγώ σ’ αγαπούσα
με μι’ αγάπη τρελή,
με παράτησες γι’ άλλη αγκαλιά κι εγώ ξεψυχούσα
λαβωμένο πουλί.