Πικρός καφές να πάνε κάτω τ’ αφανέρωτα
Με δαχτυλίδια του καπνού μου σε ξορκίζω
Στοίβα τα λάθη κι άλλα τόσα τ’ ασιδέρωτα
Θηρίο ανήμερο την τύχη μου την βρίζω

Μα πού θα πάει, θα ξεχάσω ό,τι ξέχασε
Θα με τραβήξει η ζωή απ’ το μανίκι
Μπαίνει η άνοιξη, μ’ αρώματά της μ’ έπιασε
Δεν εκδικούμαι, μα υπάρχει θεία δίκη

Βαρύ της φυγής σου το τίμημα
Μελαγχολία και μάτια σπασμένα
Κάθε ίχνος δικό σου το έσβησα
Και κομμένα τα λόγια μ’ εσένα

Πικρός καιρός, μα δε θα πέσω στα πατώματα
Και ας με θέλησες εσύ ναυάγιο πλοίο
Απ’ της Καστέλας τα στενά ως τ’ Άσπρα Χώματα
Σπάω τους δρόμους, γυρισμούς σου ν’ αποκλείω