Ζηλεύεις τα καράβια πως γλιστράνε
που χάνονται απ’ την άκρη του ματιού.
Κι αν τύχει με φτερά μού στολιστείς
να ψάξεις ουρανό για να σε πάνε.

Μη τρέχεις με το βλέμμα χαμηλά
μπερδεύεσαι και νιώθεις πως πετάς.
Και λίγο πριν να νιώσεις βασιλιάς
στα γόνατα θα δεις πως περπατάς.

Άνεμος σαν θες να γίνεις
στα κύματα να μάθεις πως χορεύουν
τα βράχια τους με τέχνη να σκαλίζουν
στα δέντρα σου τα φύλλα να θροΐζουν.
Φτερωτός σαν θες να γίνεις
κατάματα τον ήλιο να κοιτάς
ασήμι στους αγγέλους να κερνάς.

Κι εγώ ο ασήμαντος που σου μιλώ
είδα τα μάτια μου να κλαίνε για το τίποτα
είδα στο τίποτα να δίνουν πρώτη θέση
είδα σημαίες που ξεθώριασαν με φίμωτρα
είδα και πλούσιους που μίλησαν για φέσι.

Μου πήρες τη ζωή στα σοβαρά
και νιώθεις πως εσύ την κυβερνάς.
Μη μάθεις ν’ αλητεύεις στα κρυφά
δειλές ζωές δε βγάζουν πουθενά.