Γι’ αυτό εγώ προτίμησα εσένα άγρια θάλασσα,
ανήμερη απλωσιά του αφιλόξενου πόντου.
Γι’ αυτό και πνίγομαι γλυκά στο απέραντο νερό σου
το χωρίς ορίζοντα φράχτες και πολιορκίες.

Για το μελάνι που κερνάς τους χαμηλούς ανέμους
έκανα το μακρινό ταξίδι χωρίς πυξίδα παραπλάνησης
με μόνη αποσκευή το όμορφο κενό μου που σου μοιάζει
μούσα της αβύσσου μου του πόνου ανεμοζάλη.

Στα μαύρα απάτητα νερά χορεύω τα μεσάνυχτα.
Και συ με ψάχνεις σε φέγγη και σε ρεματιές.
Εκεί, στο τρίτο ημισφαίριο, θα περιμένω
την ήττα της τιμής
κι εκείνο το μισό επινίκιο τραγούδι μιας υπόσχεσης...