Σε πρωτόδα στης Ρώμης τα φώτα να σε λούζει ο ήλιος του Μάη
δυο παιδιά δίπλα στ’ αποκαΐδια του πολέμου που πέρασε, πάει.
Την ημέρα που η αγάπη ξυπνούσε περπατήσαμε χέρι-χέρι
μες το βλέμμα σου είδα τον δρόμο που τραβάει στης αγάπης τα μέρη.
Την ημέρα που η αγάπη γελούσε σκάλισες δυο καρδιές σ’ ένα δέντρο
μέσα έγραψες Spike και Toni και έβαλες ένα βέλος στο κέντρο.
Σε κρατάω στου Capri τον ήλιο λίγο πριν σβήσει το καλοκαίρι
κάτω απ’ το ματωμένο φεγγάρι ένας ίσκιος γινόμαστε ταίρι.

Με κοιτάει, μου γελάει, με πλησιάζει, με σκορπάει.
Μ’ ακουμπάει, με κρατάει, και γερά με βαστάει.
Η αγάπη μας να `ναι αιώνια, η αγάπη μας να `ναι αιώνια.

Με κρατάς και ο χρόνος κυλάει τρέχει προς το δικό μας αντίο
θα σε πάρει για λίγο μακριά μου του Σεπτέμβρη και πάλι το πλοίο.
Και τη μέρα που η αγάπη κοιμόταν όλα γίνανε στάχτη και σκόνη
δώσαμε βιαστικές υποσχέσεις και χωρίσαν’ για πάντα οι δρόμοι.
Ένα πλοίο σε πήρε μαζί του μα η καρδούλα μου έμεινε πίσω
και στου ορίζοντα τα βάθη τη στερνή σου ματιά αντικρίζω.
Και περάσανε, φύγαν’ τα χρόνια η αγάπη ξεχνάει και τελειώνει
πώς χαθήκαμε μες τις ζωές μας ξέρεις, τάχα, πως πονάω ακόμη;

Με τρυπάει, μου ξυπνάει και κοντά σου με πάει.
Με τρομάζει, μου μιλάει, για το μέλλον ρωτάει.
Η αγάπη αν θα `ναι αιώνια, η αγάπη αν θα `ναι αιώνια.

Που `ναι τα 25 μου χρόνια; η σκιά σου στη μνήμη γυρνάει
τα μαλλιά μου γεμίσανε χιόνια και ο χρόνος πια με προσπερνάει.
Κι ένα βράδυ πριν κλείσω τα μάτια στην πορεία σου η ζωή θα με βάλει
θα σε σφίξω μες την αγκαλιά μου θα σου πω πίσω γύρνα με πάλι.
Σα να μη φύγανε τόσα χρόνια σα να ζούσαμε τότε και πάλι
για να γείρω μες την αγκαλιά σου για το τέλος, πίσω γύρνα με πάλι.