Όταν θα νιώσεις πανικό
μες στην καρδιά σου φονικό
μη φοβηθείς και να δακρύσεις.

Στους ποταμούς σου να πνιγεί
ό,τι σε στρέφει σε φυγή
κι ό,τι απέμεινε μονάχος να διαλύσεις.

Μα όταν το είναι σου βυθίζεται
και με το τίποτα ζυγίζεται
τρέξε στο πάτο να βρεθείς
κι απ’ το μηδέν να στηριχτείς.

Να δεις τα θαύματα πως βγαίνουν
όταν οι έρωτες πεθαίνουν
και πως ο ήλιος της ζωής
νικά τη στάχτη της πληγής.

Κι όλα απλά ξανασυμβαίνουν.

Όταν θα νιώσεις πια κενός
να κυριεύει εγωισμός
μες στο καβούκι σου να μείνεις.

Μετά από χρόνια άντε βγες
μέσα στη ζάλη ξαναμπές
της ηδονής που τότε πια θα τη συγκρίνεις.