Στο νηπιαγωγείο
μάς τα μάθαν όλα
να περιμένεις τη σειρά σου
να μη βιάζεσαι
και να μοιράζεσαι.

Μα τα χρόνια
έχουν τα πάντα μεταλλάξει
μη φέρεις γνώμη
σώπα, μη μιλάς.
Και απ’ τους ανθρώπους
να φυλάγεσαι.

Και συ ταλαίπωρε μικρέ
χρωματιστά χαρτάκια προσκυνάς.
Απ’ τη σπηλιά σου αν θες να βγεις
αθάνατο νερό δεν κουβαλάς.

Στις μπογιές βουλιάζαμε
με πάθος τα κουπιά
πώς απαιτείς να ταξιδεύεις
χωρίς αέρα μεσ’ τα πανιά σου;

Όλα πια ξεθώριασαν
στην άχρωμη ζωή σου
κι αν το γιατάκι σου πια καίγεται
εσύ μονάχα την αφεντιά σου.