Κείνο το άθλιο μπουντρούμι που δε χώραγε το βήμα
Στο Μπογιάτι εντοιχισμένος, ζωντανός σε ένα μνήμα
Την ψυχή να φτερουγίζει τα χτυπήματα στο σώμα
Πώς μπορούνε τα ξεχνάνε και να μη θυμούνται ακόμα;

Κείνη η σφαίρα στην καρδιά σου σφηνωμένη μια για πάντα
Εσύ δε θα μεγαλώσεις, δε θα φτάσεις τα τριάντα
Τ’ όνομα σου θ’ αντηχήσει μα θα σε κρατάει το χώμα
Πως μπορούνε να ξεχνάνε και να μη θυμούνται ακόμα;

Βουητό, σειρήνα, νύχτα, η μορφή σου να αγιάζει
Σαστισμένο όλο το πλήθος τη θυσία σου κοιτάζει
Η ζωή να φτερουγίζει για του ουρανού το δώμα
Πως μπορούνε να ξεχνάνε και να μη θυμούνται ακόμα;

Δε σε γνώρισα ποτέ μου, δε σε έχω όμως ξεχάσει
Δε σου μοιάζω, δε σε φτάνω, τη ζωή μου έχεις αλλάξει
Να το ξέρουν θα τινάξεις από πάνω σου τη σκόνη
Να το ξέρουν ο Αλέκος κι ο Διομήδης ζουν ακόμη.

Κι ας μπορούνε να ξεχνάνε και να μη θυμούνται ακόμη
Ο Αλέκος κι ο Διομήδης θα ξανάρθουνε στην πόλη.