Στο μαύρο σου παλτό με τη σκόνη απ’ τ’ αστέρια
Στα ποτήρια που ακουμπάν’ νοερά τα δυο σου χέρια
Στο γλυκό κρασί, στο χώμα, στο φεγγάρι και στη γη
Θα μου λείψεις

Στα σοκάκια όλο φως απ’ τη λάμψη που θ’ αφήνεις
Στου ονείρου τις στιγμές τ’ όνομά σου θα σφραγίσεις
Και θα χτίσεις ένα τοίχο δίχως θέα κι ουρανό
Θα μου λείψεις

Σου ονείρου τις ρωγμές θα μυρίσει άγιο χώμα
Και θα τρέχουν οι εποχές σαν τρελές προς το χειμώνα
Στο σκουπίδια το βασίλειο της πίκρας μου θα χτίσω
Θα μου λείψεις, θα μου λείψεις

Στις δειλές αναπνοές μας και στη σκάλα τ’ ουρανού
Στα κρυμμένα μονοπάτια κάθε άγριου δειλινού
Στα θλιμμένα σου τα χάδια, πίσω από τα βλέφαρά σου
Θα μου λείψεις

Οι γιορτές θα `ν’ λειψές και μικρά τα καλοκαίρια
Νυχτωμένη η ζωή κι ένας θάνατος τ’ αστέρια
Στις πιο όμορφες χαρές, στη λύπη και στο φόβο
Θα μου λείψεις

Στου θανάτου το φιλί, στη ζωή που θα `χω χάσει
Κι η αστεία διαδρομή σ’ ένα τέλος θα `χει φτάσει
Στα γερμένα μου κλαδιά, στην ανάσα τη στερνή μου
Θα μου λείψεις, θα μου λείψεις