Εκείνη τη νύχτα στο βράχο ψηλά πέφταν αστέρια και τα είχες χαμένα.
Κι όλο ρωτούσες αν μου φαινόταν μελό ή κλισέ .
Κι εγώ έχω τύψεις γιατί δε σου είπα ποτέ αυτά που νιώθω ποτέ.

Δώσ’ μου τα χέρια να φύγουμε πέρα απ’ τις πόλεις της θλιμμένης νιότης.
Αγκαλιασμένοι να βουτήξουμε
μέσα στη δίνη της ορμής της πρώτης.

Δεν κάνει να κλαίμε για αυτά τα παιδιά που ήμασταν τότε : χαμένα , τυφλά.
Μα πώς να ξεχάσω το βράχο στη Φολέγανδρο εκεί .
Πέρασαν δεκαεπτά καλοκαίρια , εσύ να χορεύεις γυμνή στων άστρων τη μουσική.

Δώσ’ μου τα χέρια να φύγουμε πέρα απ’ τις πόλεις της θλιμμένης νιότης.
Αγκαλιασμένοι να βουτήξουμε
μέσα στη δίνη της ορμής της πρώτης.

Εγώ κι εσύ σφιχτά πιασμένοι.
Η ανατολή κι η οικουμένη να φλέγεται μπροστά!

Δώσ’ μου τα χέρια να φύγουμε πέρα απ’ τις πόλεις της θλιμμένης νιότης.
Αγκαλιασμένοι να βουτήξουμε
μέσα στη δίνη της ορμής της πρώτης.