Την Κυριακή είδα ένα όνειρο παράξενο
Ήμουνα λέει στο παλιό το Ποτοσί
Κάπου στα 4000 μέτρα υψόμετρο
Τι άραγε να γύρευα πες μου κι εσύ
Μες το παλιό virreinato του Περού
Πριν γίνει η σημερινή η Βολιβία
Mamitas και papachos του παλιού καιρού
Σκυφτοί κι αμίλητοι δε σήκωναν αστεία
Και κάτω από του Cerro Rico τη σκιά
Παίζοντας κείνο το παιχνίδι με τις χάντρες
Σε δρόμους από ασήμι κι άφωτα κελιά
Λέγαν για το βουνό που έτρωγε τους άντρες
Κρύβει στα σπλάχνα του ψιθύριζαν το διάβολο
Που εμείς εδώ οι ιθαγενείς τον λέμε Τίο
Κι απ’ τον παράδεισο των ισπανών των άβολο
Καλύτερα στην κόλαση και στο ορυχείο
Κονκισταδόρες φεουδάρχες και αρτίστες
Στις εκκλησίες ιερείς πιστοί και ικέτες
Ασήμι, πόρνες, τυχοδιώκτες αριβίστες
Στις λέσχες παίζαν τη ζωή τους χαρτοπαίχτες

Κι ύστερα λέει σα να βρέθηκα στο σύγχρονο
Το Ποτοσί της φτώχειας μα και της δυσχέρειας
muchacho εδώ “ya, no hay plata” μου φωνάζανε
στου θανατά τα ορυχεία και της μιζέριας
Στην άλλοτε μεγάλη πόλη ξεθωριάσανε
οι δόξες και τα πλούτη που είχε ζήσει πριν
και μόνο κάτι gringos τώρα πια θαυμάζανε
τους πίνακες του Melchor Pérez Holguín
Οι τυχοδιώκτες τώρα πια την κοπανήσανε
Μα ακόμα στα ορυχεία πεθαίνουνε νωρίς
Οι πόρνες κι οι αρχιερείς αποδημήσανε
Και ούτε κόκκο ασήμι εκεί πια δε θα βρεις
Μα όλη αυτή η ιστορία σα να μου θύμισε
Κάτι απ'τη μοίρα του ασημιού και του χρυσού
Και του Καθεδρικού η καμπάνα όταν ήχησε
Έμοιαζε με της εκκλησίας της Ιερισσού
Παράξενο παιχνίδι μου `παιξε το όνειρο
Στο ορκίζομαι δεν ξαναπίνω Κυριακή
Με κάποιο κόλπο μαγικό μα και παμπόνηρο
Κοιμήθηκα στο Ποτοσί και ξύπνησα Χαλκιδική