Ήταν περίπου τέλη του `96
η πρώτη φορά που άκουσα και άφησα το beat να με μαγέψει.
Πειραματίστηκα με κάθε λέξη
κι από κείνη τη μέρα μέχρι τώρα μου μονοπωλεί τη σκέψη.
Κι όπως το κάθε ταξίδι που ξεκινά,
άρχισα να περπατώ χωρίς να ξέρω αν θα φτάσω πουθενά
με συνοδοιπόρο μ’ όνειρα κοινά
τον Περιπλανώμενο και με μέσα μηδαμινά
γράψαμε το `97 τις πρώτες μας κασέτες
με δύο κασετόφωνα και χίλιες πατέντες στον ήχο.
Μη φανταστείς, χαζομάρες που δεν ακούμε ουτ’ εμείς
μα θυμάμαι ακόμα απ’ έξω κάθε στίχο.
Κι ήταν θαυμάσιο, ρίμες δωδεκάχρονων παιδιών
και μουσικές από ένα πιανάκι της casio.
Και τ’ αποτέλεσμα βαφτίσαμε Διαρρήκτες,
δύο μπόμπιρες που ακόμα δεν είχαν πάει γυμνάσιο.
Κι όσο περνούσανε τα χρόνια
τόσο αρρωσταίναμε μ’ αυτό, graffiti, ρίμες, φαρδιά παντελόνια.
Με OFK και με USE πριν κι αυτοί γίνουνε crews,
με Urid και με Jamer τα λέμε ακόμα.
Κι αυτή η κολόνια, δεν ξεθύμανε με τον καιρό,
μικρόβιο έγινε που μπήκε στα πνευμόνια κι ας
από τις ράγες `φύγαν κάποιοι σε μπουζούκια και σε clubs,
έμεινα να γράφω ρίμες στα βαγόνια.
Δε θεωρούσα καν τον εαυτό μου MC,
ως το `99 που είδα live τους TXC
και κάπου εκεί, ήταν η πρώτη φορά που τ’ όνειρο πήρε μορφή,
πριν ακόμα πάρει τ’ όνομα ΡΦ.
Κι από τότε ξεκίνησε ο αληθινός αγώνας.
Μου πήρε 10 χρόνια μα φάνηκε ένας αιώνας μάγκα.
Γιατί είχα πράγματα να πω, πίστευα πως ν’ ακουστώ ήταν γραφτό
και γι’ αυτό θα `κανα τα πάντα.

Κι είμαι εδώ. Ψυχή και σώμα δοσμένος σ’ αυτό
κι είναι το μοναδικό που θέλω να κάνω.
Έχω ποντάρει τα πάντα σ’ ένα ρυθμό
και να χάσω δεν μπορώ, δεν έχω εναλλακτικό πλάνο.
Το `βαλα πάνω από τα πάντα, τ’ αγαπώ:
Σπουδές, μέλλον, καριέρα μα έλα που το απολαμβάνω.
Κι όταν το όνειρο χαθεί μαζί του θα χαθώ κι εγώ.
Το μικρόφωνο όταν κλείσω θα πεθάνω.

Τα χρόνια πέρασαν. Τα παιδιά γίνανε κοτζάμ άντρες
μα τον πρώτο τους έρωτα δεν ξεπέρασαν.
Το όνειρο κυνηγούσαν μ’ επιμονή
και δεν ήταν λίγοι αυτοί που στη διαδρομή τους χλεύασαν.
Σαράντα κύματα, κι ούτε σαράντα άτομα στα live,
τόσος κόπος και πρόοδος ούτε δυο βήματα.
Χαμένος χρόνος, στίχοι, όρεξη, μεράκι,
μουσικές, απογοήτευση και πεταμένα χρήματα.
Μα το ταλέντο, η πίστη μου σ’ αυτό ποτέ δεν πέθανε,
το όνειρο του κόσμου μου το κέντρο.
Κι ήτανε τότε που τις ελπίδες μου έχανα
που έφτασαν στ’ αυτιά μου κάτι μάγκες απ’ τον Έβρο.
Ήταν ο Strider κι οι Μ.Ι., απ’ άλλη περιοχή κι αφετηρία
μα μ’ ίδιο στόχο και ρότα.
Τα rap τους φωτιά και τα beat τους ντόπα.
Ταιριάξαμε τα μουσικά μας χνώτα
αλλά σαν άνθρωποι πρώτα.
Και τότε βρήκα κουράγιο να συνεχίσω
και τ’ όνειρο να μη μ’ αφήσω να παρατήσω ούτε μετά βίας.
Ήτανε μέσα της δεκαετίας
και στ’ αυτιά μου φτάνει το «Ναρκωτικό πολυτελείας».
Κι έπαθα πλάκα. Ρώτησα τον Κριτή, μου είπε:
«Φίλος στην Κοζάνη, ο τύπος χώνει γαμάτα».
Mία βδομάδα μετά, το πρώτο live των Ladose στα σκαρία
κι ας μην το ξέραμε ούτε οι ίδιοι μάγκα.
Wester, Μπούκλας, εγώ, Κριτής και Spo.
Τα σαράντα άτομα πια είχαν γίνει εκατό.
Εθισμένος όπως πάντα στο ρυθμό:
«Σε μια τόση δα στιγμή», «Π.Ε.Ν.Τ.Ε.» και «Τετ α τετ εγκεφαλικό».
Στις συναυλίες μας αρχίζει να `ρχεται κοινό.
Τ’ όνειρο πρώτη φορά δε δείχνει τόσο μακρινό.
Οι προσπάθειες τελικά δίνουν καρπό.
Και στα μαγαζιά που πήγαινα ν’ ακούσω, σήμερα παίζω εγώ.

Κι είμαι εδώ. Ψυχή και σώμα δοσμένος σ’ αυτό
κι είναι το μοναδικό που θέλω να κάνω.
Έχω ποντάρει τα πάντα σ’ ένα ρυθμό
και να χάσω δεν μπορώ, δεν έχω εναλλακτικό πλάνο.
Το `βαλα πάνω από τα πάντα, τ’ αγαπώ:
Σπουδές, μέλλον, καριέρα μα έλα που το απολαμβάνω.
Κι όταν το όνειρο χαθεί μαζί του θα χαθώ κι εγώ.
Το μικρόφωνο όταν κλείσω θα πεθάνω.

Πέρασε τόσος καιρός. Οι άντρες μεγαλώσαν κι άλλο
μα κρατήσαν το παιδί ζωντανό ευτυχώς.
Κι ακόμα, στη φάση πια κι ας έγινα γνωστός
χώνω με τον παιδικό μου φίλο για 16 χρόνια.
Ο Κριτής δεν είναι πια παραγωγός μου,
ειν’ αδελφός μου. Κάθε καημός του και καημός δικός μου.
Μάζεψε beats απ’ τους καλύτερους και δώσ’ μου,
θα τον προτιμούσα απ’ όλους τους παραγωγούς του κόσμου.
Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω πως
και δεν ξέρω πως μπορεί να μας τα φέρει ο καιρός.
Ξέρω πως κι αν διαλυθούμε γιατί δε γίνεται αλλιώς
το μυαλό και το στυλό μου θα εκπροσωπούν τους Ladose.
Γι’ αυτό κάνε μου τη χάρη.
Έφτυσα αίμα κι έχυσα ιδρώτα για να `μαι τώρα στα ηχεία σου.
Και σ’ όποιον πούστη θέλει κάτι να μου πάρει,
ένα έχω να πω μόνο: Ετοιμάσου για την κηδεία σου.
Η διαδρομή μου οδηγός μου. Δεν πούλησα το ήθος μου ποτέ
γι’ αυτό και χαίρω της εκτίμησης του κόσμου.
Κι αν δεν μ’ έχεις δει ν’ αλλάζω ποτέ
είναι γιατί απ’ την αρχή διάλεξα να `μαι ο εαυτός μου.
Κι είναι τιμή μου, που MC's που άκουγα πιτσιρικάς
μου κάνουν την τιμή να κάνουν κομμάτια μαζί μου.
Έχω αποτύχει σ’ όλα τ’ άλλα αδελφέ,
μα εκπλήρωσα το πιο μεγάλο θέλω στη ζωή μου.
Και τώρα τι; Το όνειρο τελειώνει;
Όχι φίλε μου, αυτή είναι του ονείρου η αρχή. Στόχος:
Με μουσική να ειμ’ εκεί στη μάχη που ακολουθεί
σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή κι ας πέσω πρώτος.
Ειν’ η πορεία μου. Λέξεις και ρυθμοί, όχι αριθμοί,
αυτά κυλάνε μέσα σε κάθε αρτηρία μου.
Αν θα `μαι κι αύριο στη σκηνή; Εύκολο ν’ απαντηθεί.
Απλά ρίξε μια ματιά στην ιστορία μου.

Κι είμαι εδώ. Ψυχή και σώμα δοσμένος σ’ αυτό
κι είναι το μοναδικό που θέλω να κάνω.
Έχω ποντάρει τα πάντα σ’ ένα ρυθμό
και να χάσω δεν μπορώ, δεν έχω εναλλακτικό πλάνο.
Το `βαλα πάνω από τα πάντα, τ’ αγαπώ:
Σπουδές, μέλλον, καριέρα μα έλα που το απολαμβάνω.
Κι όταν το όνειρο χαθεί μαζί του θα χαθώ κι εγώ.
Το μικρόφωνο όταν κλείσω θα πεθάνω.