(Απόμακρα… ανεπαίσθητα…
από όλα τα σημεία του Πυρήνα…
αρχίζουν να γεννιούνται… ήχοι… αμέτρητοι…
Ήχοι Ατόμων Υδρογόνου…)

Άτομα Υδρογόνου…
Εμείς!...

Μ’ ένα Πρωτόνιο
μόνο
στον Πυρήνα…

κι ένα Ηλεκτρόνιο…
μόνο
να γυρίζει γύρω του…

(Ο Πυρήνας…
νοιώθει τον ασύλληπτο όγκο των ήχων…
μέσα του…

Αρχίζει με ήχους μοναδικούς…
πρωτάκουστους… να συνοδεύει…
τον φοβερό όγκο των ήχων… των Ατόμων…)

Είμαστε… πιο πολλά…
απ’ τ’ άλλα Άτομα… μαζί…
σ’ όλο το Σύμπαν!...

Στο παρελθόν…
φωτίσαμε…
απέραντο… διαστημικό… κενό…

Από συγκρούσεις… Πρωτονίων μας…
πυρήνες Ηλίου… εμφανίστηκαν…

Δημιουργώντας…
μικρούς… μεγάλους…
Ήλιους…

(Ο Πυρήνας…
συνεχίζει να αντιδρά…
με τους πρωτάκουστους…
μοναδικούς του ήχους…)

Τώρα…
η ζωή μας… είναι… χωρίς ζωή…

Ακίνητη…
σ’ έναν αόρατο… κλεισμένο χώρο…

(Οι φωνές των Ατόμων του Υδρογόνου…
αρχίζουν πολύ αμυδρά…
να χάνονται… να σβήνουν…

Νέες φωνές ακούγονται… μες στον Πυρήνα…
Φωνές… Ατόμων Οξυγόνου…)

Άτομα Οξυγόνου…
Εμείς!...

Μες από λήθαργο… μας ξύπνησαν…
Φωνές…
από Άτομα Υδρογόνου…

(Ο Πυρήνας… με ήχους απαλούς… τα συνοδεύει…)

Βαθειά…
μέσα στην μνήμη μας…
εικόνες άυλες κοιμούνται…

Όταν στο παρελθόν…
μαζί…
νερού είχαμε μορφή…

Με ένα Άτομο… Οξυγόνου εμείς…
και
δύο Άτομα Υδρογόνου…

Η ένωση αυτή…
Υγρή… Στερεή…
και
Υδρατμών είχε μορφή…

Στο παρελθόν…
σε άλλους κόσμους…
λίμνες… ποτάμια… θάλασσες…
είχαμε υπάρξει…

(Ο Πυρήνας…
συνοδεύει με ήχους στοργής…
το τραγούδι των Ατόμων του Οξυγόνου…)

Τώρα…
Μοναχικά… Οξυγόνου Άτομα… Εμείς…
ζούμε σε χώρο… γύρω μας…
που έπαψε να υπάρχει…

Η αίσθηση αυτή…
είναι φοβερή!...

Νοιώθουμε…
όμως…
ότι στο μέλλον θα χαθεί!...

Σαν παρελθόν…
στην μνήμη μας…
θα υπάρχει!...

(Οι φωνές… των Ατόμων του Οξυγόνου…
αρχίζουν να χάνονται… να σβήνουν…
μαζί με τους ήχους συνοδείας του Πυρήνα…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Συμπαντικός Πυρήνας» - 2011)