(Η αίσθηση αναμονής…
μες στην σιωπή…
φέρνει νέες φωνές… από τα βάθη του Πυρήνα…

Οι φωνές…
φθάνουν ψηλά… σκληρές… μεταλλικές…

Ο Πυρήνας…
αντιδρά… με ήχους σκληρούς… μεταλλικούς…
σκοτεινούς ήχους…)

Άτομα… αμέτρητα…
Εμείς!...

Μες στην πορεία της ζωής μας…
εικόνες χωρίς φως…
θυμόμαστε…

Σε βάθη φοβερά…
Σε απέραντα σκοτάδια…

Σε έγκατα μέσα σκοτεινά!...
Η ύπαρξή μας έζησε…

Απέραντη…
άχρονη σιωπή…
ήταν η συντροφιά μας…

Η ίδια η φύση μας…
Άτομα…
ορυκτών εμείς…
ενώ…
σε ορυκτά… μέσα… πυκνά…
υπήρχαμε…
ελεύθερη… την ύπαρξή μας… νιώθαμε…

Χωρίς καμία πίεση…
Καμιά!...

Τώρα…
τριγύρω μας…
η πίεση είναι φοβερή!...

Νοιώθουμε…
να χανόμαστε… να σβήνουμε…

Η ύπαρξή μας…
στης μνήμης μας… τους κόσμους…
μόνο υπάρχει…

(Οι φωνές…
με ένα αίσθημα φοβερής πίεσης…
αρχίζουν να χάνονται…
μαζί με τους ήχους του Πυρήνα…

Η ησυχία αυτή… φθάνει στο τέλος της…
όταν παλιές φωνές… πολύ αμυδρά… αρχίζουν να ακούγονται…

Φωνές από Άτομα της Μνήμης…
με συνοδείας ήχους του Πυρήνα…
συμπαντικής χροιάς… Μνήμης…)

Της Μνήμης των Ατόμων!...
Άτομα εμείς!...

Στο παρελθόν…
πολλά Άτομα ξυπνήσαμε…
Να θυμηθούν…
πού είχανε υπάρξει!...

Με αίσθηση… παραίσθησης…
παλιές εικόνες…
βλέπουν μέσα τους…

Έχοντας την ψευδαίσθηση…
πως μέσα τους βαθειά…
δικές τους είναι οι Μνήμες…

Στο μέλλον…
άλλα Άτομα θα ξυπνήσουμε…

Να θυμηθούν…
πού είχανε υπάρξει!...

Βαθειά…
στην ύπαρξή τους…
νοιώθοντας…
τις Μνήμες… σαν δικές τους…

(Με απόηχους αιθέριους…
οι φωνές των Ατόμων της Μνήμης… σβήνουν…
μαζί με τους ήχους του Πυρήνα…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Συμπαντικός Πυρήνας» - 2011)