Είχε συνηθίσει να ζει με τις ψυχώσεις της
και γυρνούσε τα βράδια, μόνη
με βρόμικα σπορτέξ κι’ ένα κατάλευκο φόρεμα
σ’ όλα τα κακόφημα party

Είχε συνηθίσει να ζει με τις ψυχώσεις της
heavy metal ανιψιά της Mary Poppins
με δράκους και νεράιδες και πύργους με φαντάσματα
περάσαμε μαζί όλο το βράδυ

Για μια στιγμή τα μάτια της φωσφόρισαν
κι’ εκείνη είπε όχι όχι, εσύ είσαι που λάμπεις
Ίσως να μη το ξέρεις
μα είσαι εσύ που οδηγείς αυτό το χορό

Θα’ θελα να σε κρατήσω
σφιχτά μες στο μυαλό

Κι’ όταν της είπα μη μ’ αφήνεις
και τι χαίρεσαι εσύ είσαι που φεύγεις σαν κομήτης
Τα βράδια στη Chinatown μες τη ροή των ανθρώπων
σε κάποια πτήση νυχτερινή με ενοχές και αυταπάτες

Μετά νομίζω πως με φίλησε
και ψιθύρισε στα αγγλικά ένα βελούδινο αντίο
Κι’ ύστερα χάθηκε μες στο βυθό της μεσογείου
σε κάποιον υπόγειο σταθμό του Λονδίνου

Και έμεινα να την κοιτάζω
παραπατώντας και μιξοκλαίγοντας
να στέκεται ατέρμονα
στις κυλιόμενες σκάλες

Και έμεινα να την κοιτάζω
παραπατώντας και μιξοκλαίγοντας
όταν όλοι οι αλήτες του σταθμού
την χαιρετούσαν στρατιωτικά