Σε θάλασσα αρχέγονη βουλιάζεις,
σε δέρνει τρικυμία μυστική,
στα δίχρωμα αστέρια σου πως μοιάζεις,
γλιστράς σε μια κλωστή πορτοκαλί.

Το δέντρο που σκαρφάλωσες σαν δρόμος,
τ’ αστέρια σου νησιά, προορισμός,
η νύχτα σου και στρόβιλος και τρόμος,
εικόνα απ’ το πινέλο του Βαν Γκογκ.

Και μοιάζουν με γραμμές τα μονοπάτια,
πώς πιάστηκες στην άκρη τ’ ουρανού,
οι μνήμες δε θολώνουνε τα μάτια
και γίνεσαι κομμάτι του θεού.

Τα σύννεφα και χίμαιρες και δίνες
κι ο ορίζοντας γραμμούλα ασημί,
τον έκλεισε η νύχτα με κουρτίνες,
φεγγάρι σε ευθεία τελική.

Και σκάλισες σε φίλντισι αστέρι
και σκάλωσε το όνειρο στο γκρι
και φύσηξε ένα μπλε, βαθύ αγέρι
και έγινες βροχή πορτοκαλί.