Δε σου παν’ οι ντρίπλες
ματαιοπονείς,
δεν μπορεί να είσαι
Χατζηπαναγής,
ένας ειν’ ο Βάσιας,
δεύτερος εγώ,
τέρμα με τις ντρίπλες
για να σ΄αγαπώ.

Κάνε μου κολπάκια,
ρίξε μου ματιές
χάδια και σκερτσάκια,
κι’ ότι ακόμη θες,
όχι όμως ντρίπλες
και τρικλοποδιές,
στα δικά μου στέκια
λέγονται λαδιές.

Μή χαλάς την πιάτσα
μή το προσπαθείς,
πάψε να το παίζεις
Χατζηπαναγής,
ένας ειν’ και πρώτος,
δεύτερος εγώ
και μετά το χάος,
πώς να σου το πω.