Είναι παράλογο να λες,
πως δεν υπήρξαν οι στιγμές,
αυτές που αφήσαν ανεξίτηλο σημάδι.
Όλες οι αγάπες, που σε κάνανε να κλαις,
είναι θαμμένες σε βαθύ πηγάδι.

Ό,τι έχει γίνει μια φορά
δε σου χαρίζεται ξανά
κι όμως ποτέ δεν παύει μέσα σου να υπάρχει.
Είσαι κομμάτι που ραγίζει και κολλά,
ποτέ δε βγαίνεις ίδιος στη μάχη.

Μη ρίχνεις μέσα στο πηγάδι την ευχή σου,
γιατί την καταπίνει τη φωνή σου
κι ό,τι κουβέντα και να πεις,
θα `ναι κουβέντα της στιγμής
κι ούτε μια λέξη δε θα `ναι δική σου.

Θα βρεις στο δρόμο σου πολλά
βαθιά πηγάδια σκοτεινά,
που φτάνουν μέχρι και στης γης το κέντρο,
που ζούνε μέσα θυμωμένα ξωτικά,
αγάπες και της ρίζας σου το δέντρο.

Πάλι θα πέσεις, θα χαθείς
κι αν θες να κλάψεις μη ντραπείς,
μία ιδέα είν’ η αρχή μας και το τέλος
και μη σε νοιάζει πάλι στόχο αν δε βρεις,
σπάσε το τόξο και το βέλος.