Ποτέ να μην ξεχάσεις τις μέρες της βροχής
Που σου ‘δινα ομπρέλα μην τύχει και βραχείς

Ποτέ να μην ξεχάσεις τις νύχτες της σιωπής
Για σένα ξενυχτούσα μέχρι να κοιμηθείς

Κι εγώ που τώρα θέλω να σε ξεχάσω
Πως είναι δυνατόν να μην μπορώ
Και το μυαλό μου απ’ τη μορφή σου ν’απαλλάξω
Πόσο το θέλω μα δεν μπορώ

Ποτέ να μην ξεχάσεις τις ώρες της φωτιάς
Που ανάβαμε οι δυο μας στη λάμψη μιας ματιάς