Την κυρά στο στόμα φίλησε
πριν σαλπάρει για μακριά
και με δάκρυα της μίλησε
πριν αφήσει τη στεριά.

"Σε Ινδία, Κίνα κι Αραπιά
και σε πέλαγο ανοιχτό
θα `ναι η θύμησή σου συντροφιά
στην καρδιά μου φυλαχτό.

Μες στη μέση του ωκεανού
σ’ όποιον τόπο κι αν βρεθώ
θα προσμένω ώρα γυρισμού
για να σε στεφανωθώ.

Με δυο βέρες και χρυσό σταυρό
απ’ τη μαύρη ξενιτιά
θα γυρίσω εδώ για να σε βρω
δε θα ξαναφύγω πια".

Κι η κυρά του τού απάντησε :
"Θα προσμένω τη στιγμή
το καράβι που σε αγκάλιασε
πάλι πίσω να φανεί.

Μέχρι τότε θα `ναι η στεριά
που μονάχη θα πατώ
πόνος δίχως την παρηγοριά
λάθος δίχως το σωστό.

Όμως ένας γέρο-ναυτικός
μου `πε μύθο μυστικό
πως αν ξεχαστεί ο γυρισμός
θα συμβεί το μαγικό,

το καράβι θα γενεί μεμιάς
πέτρα, βράχος και νησί
σε μπουγάζι που χτυπά βοριάς
στου Αιγαίου το θαλασσί".

Την κυρά αποχαιρέτησε
κι έφυγε για μακριά
με εμπόρους μύριους μίλησε
κι έβγαλε πολλά φλουριά.

Σε Ινδία, Κίνα κι Αραπιά
έκανε χοντρές δουλειές
κι όποτε προσέγγιζε στεριά
έβρισκε άλλες αγκαλιές.

Με τα τόσα ψεύτικα φιλιά
την κυρά του ξέχασε
κι από αγκαλιά σε αγκαλιά
την ψυχή του έχασε.

Γέμισε τ’ αμπάρι με φλουριά
γι’ άλλες μπίζνες ξεκινά
μα στης Φολεγάνδρου τα νερά
κούνια που θα τον κουνά!

Στης Φολέγανδρος το πέρασμα
το καράβι πέτρωσε
του παλιού του μύθου κέρασμα
για αυτόν που ξέχασε!

Όταν πέτρα γίνεται σκληρή
η καρδιά του ναυτικού
τότε θα πετρώνει το σκαρί
στα μισά του ταξιδιού!