(Μπόλικη αγάπη μέσα..αλλά έχει και πολλά..)

Και καθώς όλοι ψάχνουμε να βρούμε κάτι
εγω ψάχνω το χαμένο μονοπάτι μου κοιτώ,
τα στάχυα που μεγάλωσαν θαυμάζω και όπως
γιορτάζω, ακροβατώ, στις μυρμηγκοφωλιές προσέχω
να μην πατώ, κάπου πατώ, παραπατώ, πετώ πρέπει
να βρω το δρόμο αυτό που πάντα θα ξανά θα επιστρέψω.
Κάπου πιο μέσα, βήμα, αριθμός ή αμβοστράγχισμα τι να πω,
θαυμάζω την αγάπη όλοι έχουν μέσα τους αυτό το κάτι
που αναζητάνε, κρυμμένο μυστικό σ'αυτά τα άλλα, μπλεγμένοι κήποι
παραμυθένιοι, ιριδίζοντες ορίζοντες δοσμένοι.

Και τι μένει μένει αυτή τη δεδομένη στιγμή να'μαστε δεμένοι,
αγκιστρωμένοι σ'αυτό που μας κυριεύει και καθώς θεριέυει
μας πηγαίνει, συγκεντρωμένοι, είναι το φως που μένει και διαστέλλει
το χώρο, προσθέτει ώρες στον πλασμένο απο ανθρώπους χρόνο κ'επιμένει
μ'ολη τη θλίψη του πλανήτη αξίζει να παραβγαίνει.
Η αγάπη μέσ'τη νύχτα φώτιζε τα μάτια μας και η λάμψη απ'τα μάτια μας
τη νύχτα φώτιζε κομμάτια μας που ψάχναμε και λείπαν ή έτσι μας είπαν
στο περίπλοκο σύμπαν που ζούμε άλλοι είπαν κ'άλλοι ξείπαν.
Αγαπώ τα αδέρφια μου όσο αγαπώ την ζωή μου την ίδια.Καίω τα περιττά
και ανώφελα στολίδια, είναι σκουπίδια.

(Μπόλικη αγάπη μέσα..αλλά έχει και..πολλά..)

Με βάζω στον τοίχο και με ξεκοκαλίζω, δεν περιαυτολογώ και οπωσδήποτε
δεν βαυκαλίζω, δε χαϊδεύω αυτιά, δεν είμαι ποιητής μονάχα αφηγητής
μιας ζωης γεμάτης μα και μοναχικής.
Διεγείρομαι μέσω του χώρου που οι αισθήσεις τείνουν σε πλήρη εγρήγορση,
δεν μ’ αφήνουν, γι'αυτούς που κάτω απο την βάση αθροίζονται και εκεί θέλουν
να μείνουν, θέλουν κι άλλο να κοντύνουν, γι'αυτους συχνά πυκνά θα γράφω
και λυπάμαι για νέους με γερασμένα μάτια φοβάμαι..
Το ασυγκράτητο εγω μας κυνηγάμε μανιωδώς, δεν συζητάμε,
μονολογούμε, δεν απαντάμε, ο κόσμος μας και προς ευκαιρίες κλωτσάμε.
Αυτό λίγο πολύ μας έφερε ως εδώ, μια βόλτα κάνω πόση όση εδω, πυροβολώ
με περιφάνεια κουβαλώ τις ρίζες μου και αγάπη μπόλικη κατέχω, έχεις;
Πού είσαι; Τρέχεις;

Για να προλάβεις τις μέρες που έχεις, συγκλονισμένα είναι τα θεμέλια
διατρέχεις κίνδυνο μεγάλο και σε πιάνω και καταλαβαίνω πως παλεύεις
μ’ ενα αεροπλάνο πως η σκέψη είναι αλεξίπτωτο, πάθος περίπλοκο η αγάπη
χωρίς ανάγκη, τοσο αληθινή απλά υπάρχει, λυκνίζει τις ημέρες μας στολίζει
ό,τι πραγματικά γνωρίζει, ό,τι δεν ξέρει, ό,τι δε θέλει.Ο μόνος χρόνος της
αγάπης είναι η αλήθεια, βρίσκεται σε πόλεμο με την κακή συνήθεια.
Τώρα πια υποκλίνομαι μπρος στην αγάπη και εκείνη σκύβει μου δίνει το χέρι
και με σηκώνει πάλι λέγοντας `'δεν γεννήθηκες για να'σαι με σκυμμένο κεφάλι,
ξεκίνα πάλι, δε μετρά τόσο πια πως έπεσες ωρε περισσότερο μα πόσες φορές
σηκώθηκες πάλι''.

(Μπόλικη αγάπη μέσα..αλλά έχει και πολλά..)