Μια δαχτυλιά στο σώμα σου
από γυναίκας χάδι
σου βασανίζει την ψυχή
μες στο βαθύ σκοτάδι.

Καμαρωτή τσιμπολογά
τη σκέψη που γεννιέται
περήφανη κι αχόρταγη
στα μάτια σου κρεμιέται.

Διψώντας για εκδίκηση
το βλέμμα σεργιανούσες
κατάχλωμος προσκύνησες
το χώμα που πατούσε.

Έσβησε μέσα σου η ομορφιά
και έλαμψε η ασχήμια
και λαβωμένος στάθηκες
στη κόσμου τη βιτρίνα.

Έσυρες πάνω σου καημούς
σαν τρένο σκουριασμένο
πού όταν στις ράγες κύλαγε
σφύριζε μεθυσμένο.

Ζωντάνεψε για μια στιγμή
κι άνθισε σαν λουλούδι
Κάτω απ το μισοφέγγαρο
να πεις ένα τραγούδι