Έχει πάει μία και μισή,
το δωμάτιο γέμισε "γιατί".
Θα `θελα να έπιανε, Θεέ μου, μια βροχή
το μυαλό να γέμιζαν με φως οι κεραυνοί,
να `βρισκα τη δύναμη να έφευγα μακριά
να μη θυμάμαι τίποτ’ άλλο πια.

Άραγε τι να `φταιξε σε μας,
ίσως να μην ξέρεις ν’ αγαπάς.
Πήρες αποφάσεις σοβαρές για μας τους δυο
όμως δε με ρώτησες ποτέ τι νιώθω εγώ.
Έτσι απλά, λοιπόν, θα τελειώσει κάπου εδώ,
θα γίνω ένας καπνός και θα χαθώ.