Περίμενα, ειλικρινά,
να `ρθω κι εγώ μαζί σου.
Μα ξαφνικά στο πουθενά,
βγήκα απ `τη ζωή σου.

Το σκέφτηκα, είπα: “καλά,
κρίση είναι θα περάσει”.
Μα τελικά, ήταν αργά,
μ’ είχες ήδη ξεχάσει.

Τα είδα θολά, όλα μπροστά,
έκλαιγα απ `τον πόνο.
Σκέφτηκα απλά, ιδανικά,
πως είναι για λίγο μόνο.

Μα τελικά, απρόσμενα,
ο πόνος πια δεν πιάνει.
Πιο καθαρά και πιο απλά,
είπα: “ως εδώ φτάνει”.