Νομίζω η ώρα πως είναι σωστή,
μια ξαφνική βροχή στο τζάμι του άδειου τρένου
και αυτό το δέντρο που νομίζει πως είναι πουλί,
το αφήνω να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά ενός ξένου.

Α! Ένας κήπος μυστικός ανθίζει.
Α! Ένας κήπος μυστικος ανθίζει.

Κι αυτή η μπόρα που νομίζει πως είμαι εγώ...
ποιος είμαι εγώ για να είμαι εγώ; Χα! Μια μπόρα;
Όποιος κοιτάει πίσω χάνει το μπροστά.
Είναι αργά για να είναι αργά.Τώρα. Ναι .Τώρα.

Α! Ένας κήπος μυστικός ανθίζει.
Α! Ένας κήπος μυστικός ανθίζει.

Κάποιος με κάνει να βαριέμαι. Μάλλον είμαι εγώ.
Όπου κι αν φτάσω, φτάνω εδώ. Σε σένα.
Όλα τελειώνουν με μια ξαφνική αρχή,
με μια μεγάλη επιστροφή σε εμένα.

Α! Ένας κήπος μυστικός ανθίζει.
Α! Ένας κήπος μυστικός ανθίζει.