Σαν μικρή σταγόνα σε φύλλο φθινοπώρου
έσταζε στα χείλη το υγρό σου φιλί.
Η καρδιά σαν χώμα στεγνό που περίμενε
του έρωτα να πέσει η βροχή.

Δυο μικρά κομμάτια μετάξι τα βλέφαρα
ντύσανε την γκρίζα ζωή στα λευκά.
Έγειρές στον ώμο μου και ήταν σαν να άλλαξε
ο ρυθμός της ζωής που γυρνά.

Τώρα όλα χάθηκαν,
δεν είναι τίποτα εδώ.
Η αγάπη θάλασσα,
όμως το κύμα βουνό.
Έσβησε κι εκείνο
το παλιό αστέρι του βοριά
που θα έφερνε ξαστεριά.

Σαν μικρό παιδί που στον ύπνο του τρόμαξε,
άναψα το φως σε δωμάτιο αδειανό,
μα δεν ήταν ένας εφιάλτης και το πρωί
αγκαλιά να στον διηγηθώ.

Τώρα αναρωτιέμαι αν γίνονται θαύματα,
πίστη σαν καπνός μιας σβησμένης φωτιάς.
Τι γεννιέται μέσα απ’ τη στάχτη όταν καίγεται
το τριαντάφυλλο της καρδιάς.