Καβαλάρης θυμάμαι
ο μικρός εαυτός μου
σε κατάλευκο άτι,
με κρουστά των πετάλων
να καλπάζει εντός μου
μια αμαζόνα αυταπάτη.

Καλντερίμια ονείρων
χρόνος βαλσαμωμένος
κι ένα ρίγος στο δέρμα,
ποια ζωή στο φευγιό της,
ποιος παλμός ξαναμμένος
ν’ αργοσβήνει στο τέρμα.

Να χορεύει το δείλι
ένα βαλς λυπημένο
με τη νύχτα για ντάμα,
τα σκυλιά να αλυχτάνε
μ’ ένα φόβο κρυμμένο,
να πηγαίνουν αντάμα.

Γυρισμός των ανθρώπων
να σφαλίζουν οι θύρες
αχ, και να `βλεπα μέσα,
όταν πέφτουν οι μάσκες,
των ψυχών οι κρατήρες
βγάζουν λάβα εξαίσια.

Δυο ριπές θαλπωρής
την καρδιά να θερμαίνουν
του αλόγου τα χνώτα,
στα μεγάλα του μάτια
απορίες να μένουν,
είν’ ο κόσμος μια βόλτα.

Ένα χάδι στη χαίτη,
χαϊμαλί, ένα άστρο
τα μυστήρια ξορκίζει,
αχυρένια τα λόγια
πολεμάν απ’ το κάστρο
που η αγάπη γκρεμίζει.