Όταν έμαθα πως θες να ξαναρθείς
την καρδιά μου άνοιξα μέσα να μπεις.
Γέμισα κι ένα ποτήρι στο `δωσα για να το πιεις
κέρασμα της μοναξιάς μου της πικρής.

Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω
μα εσύ αργείς.
Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω.

Όταν έμαθα πως θες να ξαναρθείς
μ’ ένα δάκρυ σε ζωγράφισα στη γη.
Κι έσκυψα να σε φιλήσω, ότι έχω να σου πω
είμαι μόνος, σ’ έχω ανάγκη, σ’ αγαπώ.

Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω
μα εσύ αργείς.
Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω.
μα εσύ αργείς.