Μες στη σιωπή, μες στους σταθμούς
όταν το βράδυ φεύγει
βγαίνει κρυφά ένα παιδί
και ξεδιψάει στου πόνου την πληγή.

Δεν απορώ πως έφτασε
μες στην καρδιά του ο πόνος
και με σκουριά τα χείλη του
ζωγράφισε ο χρόνος.

Ήμουν κι εγώ παιδί μικρό
φτερούγα απλωμένη
κι ήπια του ερώτα νερό
κι είχα βουλιάξει στο κύμα τ’ αρμυρό.

Δεν απορώ πως έφτασε
μες στην καρδιά του ο πόνος
και με σκουριά τα χείλη του
ζωγράφισε ο χρόνος.