Διαβάτης κοσμογυρευτής
σε μήκη και σε πλάτη
όπου ο ήλιος δίνει φως
σ’ ό,τι `ναι πόθος μου κρυφός
με πάει σαν τον άνεμο
της πεθυμιάς το άτι.

Στης φαντασίας τις κορφές
στου κάμπου την αλήθεια
πότε στα σύννεφα πετώ
πότε στο χώμα περπατώ
κι ό,τι με την καρδιά μιλεί
μου γίνεται συνήθεια

στου πόθου το ξημέρωμα
τ’ αηδόνια σαν ξυπνούνε
λαλούν και λένε το πρωί
ο έρωτας είναι ζωή
κι όσοι δεν αγαπήσανε
γεννιούνται μα δε ζούνε