Δυο ξαδερφάκια πάνε
μακριά στη Ρώμη
να πάρουνε του Πάπα
μανούλα
την άγια γνώμη
μάνα μανούλα.

Πάνινο καπελάκι
φοράει τ’ αγόρι
και βελουδένια τόκα
μανούλα
φοράει η κόρη
μάνα μανούλα.

Της Ρώμης το γεφύρι
περνάν και πάνε
του Πάπα το παλάτι
μανούλα
ποιο τάχα να `ναι
μάνα μανούλα.

Σαν άβγαλτα πουλάκια
γεμάτα φόβο
κοιτάζουνε τον Πάπα
μανούλα
στον άγιο θρόνο
μάνα μανούλα.

Πείτε μου πως σας λένε
ρωτάει ο Πάπας.
Μένα με λένε Πέτρο
μανούλα
και μένα Άννα
μάνα μανούλα.

Τα χρόνια σας ποια είναι
ξαναρωτάει.
Εκείνη δεκαπέντε
μανούλα
κι αυτός δεκάξι
μάνα μανούλα.

Και τότε ρωτάει ο Πάπας
που γεννηθήκαν.
Εγώ στην Αντεκέρα
μανούλα
κι εγώ στην Κάμπρα
μάνα μανούλα.

Τότε ρωτάει ο Πάπας
αν αμαρτήσαν.
Ένα φιλάκι μόνο
μανούλα
του λέει το αγόρι
μάνα μανούλα.

Αναστενάζει ο Πάπας
και λέει γελώντας
αχ, τέτοιες αμαρτίες
μανούλα
να είχαμε όλοι
μάνα μανούλα.

Χαρούμενα οι καμπάνες
χτυπάν στη Ρώμη
τα δυο τα ξαδερφάκια
μανούλα
παντρεύει ο Πάπας
μάνα μανούλα.