Νύχτα κενή, Θησείο, Γκάζι
νύχτα αφιλόξενη σου μοιάζει.
Σ’ έρημα σπίτια και κολώνες
οι διαλυμένες μας εικόνες.

Στα νοερά σε ανακρίνω
τη μοναξιά μου όλη πίνω.
Και σαν καβγάς σε καφενείο
μες στο μυαλό μου παίζουν δυο φωνές.

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή
που λέει τέρμα.
Την άλλη που σε νοσταλγεί
την πλήρωσα με αίμα.
Τη θύμησή σου εγκαταλείπω
αφού το ίδιο δε σου λείπω.

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή
που λέει τέρμα.
την άλλη που σε νοσταλγεί
την πλήρωσα με αίμα.
Κι αν το παράπονο με πάρει
δε στη χρωστάω τέτοια χάρη.
Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια
στου αναπτήρα τη φωτιά.

Κόντρα καιρός στην ανηφόρα
εσύ στ’ απορριμματοφόρα.
Μαζί με τ’ άλλα τα σκουπίδια
χωρίς αρώματα, στολίδια.
Με τ’ αύριο σβησμένο φάρο
σαν το βρεγμένο μου τσιγάρο.
Θα περισώσω το αντίο
και μια θ’ ακούω απ’ τις δυο φωνές.

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή
που λέει τέρμα.
Την άλλη που σε νοσταλγεί
την πλήρωσα με αίμα.
Τη θύμησή σου εγκαταλείπω
αφού το ίδιο δε σου λείπω.

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή
που λέει τέρμα.
την άλλη που σε νοσταλγεί
την πλήρωσα με αίμα.
Κι αν το παράπονο με πάρει
δε στη χρωστάω τέτοια χάρη.
Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια
στου αναπτήρα τη φωτιά.