Μια κιβωτός με σβηστούς προβολείς
άξαφνα εμπρός σου ορθώνεται θαρρείς
σαν σε οθόνη με ήχο κλειστό
κλείνω τα μάτια και σε ψηλαφώ.

Με αυτό το σώμα που αιμορραγεί
και κοκκινίζει της ζωής μας την πηγή
άστραψε μπρος μας μες τα νερά
μια κιβωτός με κατάμαυρα πανιά.

Ποια φωνή να βρω για να τραγουδήσω,
δίχως φόβο να προδοθώ,
δίχως να σκορπίσουν οι στεναγμοί
οι χιλιάδες χρόνια κλειδωμένοι στο μικρό κουτί.

Είσαι μια μνήμη από άξαφνο φως
ένα κουτί που ανοίγεται καθώς
αλλά σε αρχαία κραυγή θηλύκια
μου πλημυρίζει το σώμα μυστικά.

Μια εξουσία έξω απ’ τη γη
έχει αρπάξει της ζωής μας το κλειδί
κι όπλα βαρβάρων με μάτι θολό
μας ξαναρίχνουν σε τούτο το βυθό.

Ποια φωνή να βρω για να τραγουδήσω,
δίχως φόβο να προδοθώ,
δίχως να σκορπίσουν οι στεναγμοί
οι χιλιάδες χρόνια κλειδωμένοι στο μικρό κουτί.