Με των χειλιών σου τη γραμμή
χάραξα τη ζωή μου,
μα είναι η άνοιξη μικρή
Και τα πουλιά έχουν χαθεί
κι άγιασε η ψυχή μου.

Τα άγια πάθη του έρωτα
περνάω προδομένος
Κατάδικος και βασιλιάς
της πίκρας και της μοναξιάς,
αμνός βουβός και ξένος.

Ξαγρύπνησα τον πόνο μου
στο σώμα σου επάνω,
μα έφυγες μια Κυριακή
Κι έγινε η νύχτα φυλακή,
παντού σκοτάδι πιάνω.