(Σιωπή απέραντη…
απλώνεται… μες στις ερήμους…

Μες από την απέραντη σιωπή…
φωνές… αρχίζουν να ακούγονται…
Φωνές… από άπειρα Άτομα της άμμου…)

Της άμμου!... Άτομα!...
Εμείς!...

Σε απέραντες περιοχές ερήμου ζούμε!...

Μες στις περιοχές αυτές…
στο παρελθόν…
ζωές υπήρξανε πολλές…

Όντων ζωές…
που το μυστήριο της ζωής…
ερμήνευσαν με τον δικό τους τρόπο…

Κάποιος… Γενάρχης…
μιλούσε μ’ έναν φανταστικό Θεό…
που η φαντασία του είχε δημιουργήσει…

Μια φαντασία εφήμερη… από ένα εφήμερο ον…

Που είχε πιστέψει μέσα του…
το ασύλληπτο μυστήριο της ζωής…
ότι είχε λύσει!...

(Των Ατόμων της άμμου οι φωνές…
κάτω απ’ το φως του ολόγιομου Φεγγαριού…
ξυπνούν άλλες φωνές…
Φωνές… απ’ όλες τις ερήμους…

Σαν καταιγίδα ερημική…
με απόκοσμη ηχητική μορφή…
ακούγονται οι ερημικές φωνές τους…)

Ναι!... Ναι!... Ναι!... Ναι!...

Μες στις αιώνιες ερήμους μας…
φαντάσματα εφήμερα… με ανθρώπινη μορφή…
αμέτρητα έχουν περάσει…

Μία από τις μορφές αυτές…
κάποιος… Γενάρχης…
μες απ’ την ύπαρξή του την εφήμερη…
σε ψευδαισθήσεις ζούσε…

Έτσι…
μια πίστη αιώνια γεννήθηκε…

Που γέννησε από μέσα της…
άλλες δυο πίστεις…

Με τραγωδίες στο όνομά τους…
ατελείωτες…
για όντα που γεννήθηκαν στο μέλλον…

(Σαν αεράκι ερημικό…
κάτω απ’ το φως του Φεγγαριού…
χάνονται οι φωνές απ’ τις ερήμους…

Φωνές… απόκοσμες…
μες στης αιώνιας σιωπής τους…
τον δικό τους κόσμο…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Ναός της Ελευθερίας» - 2016)