(Φωνές ακούγονται… άπειρες…
στον Κόσμο των Ονείρων…
μ’ έναν παράξενο μετεωρισμό…)

Όντα!...
Κόσμων Αόρατων!...
Εμείς!...

Μια αίσθηση…
απόλυτου κενού…
την ύπαρξή μας την αόρατη…
αγγίζει…

(Άλλες φωνές ακούγονται…
από όντα άλλων κόσμων…)

Όντα!... Εμείς!...

Φτιαγμένα…
από πυκνή Ύλη άλλων κόσμων…

Φωνές ακούμε όντων αόρατων…
με ονειρική μορφή…
στον Κόσμο των Ονείρων…

(Οι φωνές των όντων…
των αόρατων κόσμων…
μετέωρες… συνεχίζουν…)

Με ονειρικές μορφές…
η ύπαρξή μας ζει…
χαμένη…
μ’ άλλες ονειρικές μορφές…
στον Κόσμο των Ονείρων…

(Άλλες φωνές ακούγονται…
από τα Άτομα…
ενώ αιωρούνται μες στο Απόλυτο…
ονειρικό Κενό…)

Ονείρου Άτομα!...
Εμείς!...

Σ’ ένα Απόλυτο Κενό…
με αίσθηση μνήμης παλιάς…
αιωρούμαστε…

Όταν…
σε Ήλιους… Πλανήτες… Δορυφόρους…
Αστεροειδείς… Κομήτες… Αστρική Σκόνη…
μέσα τους υπήρχαμε…

Σ’ ένα ταξίδι…
ατέλειωτο… μοναχικό…

Σε σκοτεινό…
απέραντο Χάος…

(Η απόλυτη ονειρική σιωπή…
μες στον «άδειο» Πυρήνα…
μαζί με των Ατόμων τις ονειρικές μορφές…
αρχίζει να σβήνει…)

* * *

Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Τα Όνειρα των Κόσμων» - 2013