(Φωνές ακούγονται…

Μοναχικές… Απόμακρες…

Στων εσχατιών του Σύμπαντος…
φωνές της Αστρικής Σκόνης…)

Μοναχικά… Απόμακρα…
ψήγματα-κόκκοι…
Αστρικής Σκόνης…
εμείς…

Εκρήξεις Ήλιων…
μας σκορπίσανε…
στο σκοτεινό… απέραντο…
χάος…

Σε μοναξιάς…
απέραντο… τοπίο…
αιωρούμαστε…

Μακριά…
από Ήλιων φως…

Σε απόμακρο… σκοτάδι…

(Σαν χείμαρρος… συμπαντικός…
«ξυπνούν…» όλες οι φωνές…
του κεντρικού Σύμπαντος…
της Αστρικής Σκόνης…)

Φωνές…
μοναχικές… απόμακρες…
της ίδιας της ουσίας μας…
ακούσαμε…

Χαμένες…
σε απόμακρες…
περιοχές…
του χάους του χώρου…

Χωρίς…
Φως… Ήλιων…
να τις φωτίζουνε…

Σε μακρινά…
απόμακρα σκοτάδια…

(Οι φωνές τους… χάνονται…
στο χάος του Απείρου…
ενώ τις ακούνε… πολύ αμυδρά…
στα έσχατα όρια του Σύμπαντος…
οι τελευταίοι… χαμένοι κόκκοι…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Σκοτεινή Ύλη – Σκοτεινή Ενέργεια» - 2012)