Πολλά θα μου συγχώραγες αν ήμουν συνετή
τα χέρια μου είναι σύννεφα σ’ ορίζοντα μαβί
στον άνεμο λικνίζονται κι ακούν μόνο το φως
μου κρύβουν την εικόνα σου όταν γίνεσαι φρουρός

Πολλά θα μου συγχώραγες αν είχα τρελαθεί
μα εμένα όταν γεννήθηκα με κάρφωσαν στη γη
να βλέπεις το φτερούγισμα, να τρως την ομορφιά
να λιώνουν τα μαχαίρια σου εδώ στα χαμηλά

Στις χούφτες μου καθρέφτιζαν μια αρρλωστα ακριβή
να κόψεις τα χαμόγελα, δεν είμαι πια παιδί
πολλά θα μου συγχώραγες αν κράταγα σπαθί
ό,τι είπα κι ό, ει γκρέμισα να βάλεις στη γραμμή

Στις άκρες των δαχτύλων μου γλιστρούσαν τα σχοινιά
μην κλαις, θα τον διανύσουμε το χρόνο συντροφιά
πολλά θα μου συγχώραγες το θαύμα αν είχες δει
τη γλώσσα μου που χάνεται να βρεις με την αφή