Κρατάμε την ανάσα μας το βράδυ
όπως κρυφά ο πόθος μας ανάβει,
μας σεργιανά του Αύγουστου καράβι
κι είναι η θάλασσα μας λάδι.

Φυσάει αγέρας και μοσχοβολά
θυμάρι και λιβάνι το κατάρτι
κι έχουμε αστέρια κι άλλα κρεμαστά
φυλαχτά τριγύρω στο λαιμό του μπάτη.

Παίζουν δελφίνια πάνω στον αφρό
και της καρδιάς μας σπάει το ρόδι
στων γλάρων τον τρελό χορό
που στέκουν πάνω στο ένα πόδι.

Μας ξενυχτάει ο τραγουδιστής
που `χει στα μάτια δυο φεγγάρια
και μας κερνάει ο μαρκονιστής
με κρασί που βράζει μες στ’ αμπάρια.

Κι έτσι θα βγαίνει πάντα ζωντανή
του ήλιου η χρυσή αχτίδα,
για να κεντάει πάνω σε πανί
όσα μέσα στ’ όνειρο μου είδα.

Φεύγουν τα χρόνια μα ξαναγυρνάν
στιγμές που ζήσαμε στ’ αλήθεια
κι είναι η ζωή σαν ψέμα που κυλά,
που γυρνά ξανά στα παραμύθια.

Έχω πολλά τραγούδια να σου πω
και άλλα που δεν τραγουδιούνται,
σήματα από φάρο αλαργινό
γι αυτούς που θέλουν να θυμούνται,
γι αυτούς που ξέρουν να θυμούνται.

Απόψε θα σε πάρω μακριά
κι έχω δυο ναι για κάθε όχι.
Να δεις πως βγαίνουνε αληθινά,
στεριανά καράβια στ’ ουρανού την όχθη.