Με τον αέρα ταξιδεύει η καταιγίδα
και με το κύμα οι ανήσυχες ψυχές.
Οι θαρραλέοι πάντα σπάνε την πυξίδα
για να ορίζουν μοναχοί τις διαδρομές.

Με την απόχη παγιδεύονται οι μνήμες
και με τα αρώματα απ’ τις κληματαριές.
Στις ανηφόρες δοκιμάζονται οι κνήμες
κι αργοσαλεύουνε νεκρές αναπνοές.

Στήσαν κυνήγι αμείλικτο ο λύκος και η σμέρνα
και γέμισαν τις θάλασσες και τα βουνά παγίδες.
Πάντοτε μες στο δόκανο ξεσκίζεται η φτέρνα
και στο αγκίστρι πιάνονται όνειρα και ελπίδες.

Με το αγριόχορτο χορταίνουν τα ελάφια
και με τη σάρκα τα μεγάλα αρπακτικά.
Κι εσύ που έμαθες να ζεις μες στα ξυράφια
τώρα γυρεύεις ξαφνικά αντισηπτικά.