Γεννήθηκα στο Λίκνο της Οδύνης
υβρίδιο ενοχής κι απόγνωσης.
Στους Άγιους Τόπους της μελαγχολίας
κελί ζητούσα απομόνωσης.

Με τους λεπρούς ταξίδεψα στα αμπάρια
και με ορφανά στου κήτους την κοιλιά.
Της αγκαλιάς οι εξόριστοι ζητιάνοι
γαλήνη δε θα βρούνε πουθενά.

Ζωή μου σε αφιέρωσα στους ίσκιους
γιατί είχες σκοτεινά συμπτώματα.
Μεθούσες με καλλίγραμμους τυφώνες
και με της στάχτης τα αρώματα.

Στη μαύρη αποβάθρα της Σελήνης
το αδέκαστο ορέχτηκα κενό.
Του Σύμπαντος τον αστρικό υμένα
να σπάσω με ένα άλκιμο ουρλιαχτό.