Πόσους θα βάλεις για ύπνο;
και πόσους θα τρέξεις στα πεζοδρόμια αυτής της πόλης;
άσε με εδώ να περιμένω
το παιδί θέλει γιατρό, άσε με εδώ

Ζυγίζω το βάρος μιας απότομης μέρας
μην τελειώσει ο αέρας
αφού κανείς δεν λέει να πέσει
μα ούτε και να σηκωθεί
έφτασε η ώρα να απλωθείς
έφτασε η ώρα, μπορείς

Ήμασταν δειλινά στις όχθες μιας πληγής
βασιλιάδες μιας στιγμής
ήμασταν άπειροι οδοιπόροι ασθενείς
στα φαράγγια αυτής της γης

Μη με πονάς
μη μ’ ακουμπάς
μη μ’ αγγίζεις
σου ζητάω να μ’ αγαπάς

Σαν τραγούδι του πάτου με τόλμη
χαλαρώνει αντρίκια
με ευθύνη, στα φαράσια γαλήνη
με φθίνει

Και ίσως τότε
ίσως ποτέ