Ξημέρωσε πάλι μια αόρατη μέρα
περπατώντας μια πόλη που δε φτάνεις ποτέ
Με τη νύχτα αφημένη στων ματιών την καλντέρα
μεθυσμένων που κάνουν στους ζητιάνους σεφτέ

Ο ήλιος ζορίζεται μα το φως του δε φτάνει
κι αγναντεύει το χρόνο από ανιαρά ρετιρέ
Τους κοινόχρηστους ήλιους γιατί να τους γιάνει
εκεί που οι συνήθειες καλημερίζουν με "ρε"

Οι βιτρίνες ξεχειλώνουν τους δρόμους με χάρη
ανόσιες πύλες των λεπτών εκβιασμών
Κάνοντας τον κόσμο να φωνάζει "μακάρι"
τυφλοί στην ομηρία των γελοίων πειρασμών

Στους κακόφημους δρόμους η ζωή μετανιώνει
βογγητά πληρωμένα, νοσταλγία γείτονες
κι απ’ τις γρίλιες ο φόβος όλο ένα μεγαλώνει
γαλανόλευκους φάρους, περιπόλων καραβιές

Ελεύθεροι, ελεύθεροι δεσμώτες
στις αιώνιες στιγμές της αόρατης μέρας

Συνεργεία μπαλώνουν μηχανές που παλιώνουν
κατάρες που πιάνουν των βοηθών οι βρισιές
Στελέχη μαστόροι μετοχές που σαρώνουν
βουλιάζουν στου τζάμπα τις πατημασιές

Νάϋλον σακούλες, σούπερ μάρκετ και δόσεις
Κι ούτε μια λαϊκή δε χωράει στις εκδόσεις
καθώς πρέπει εξουσίες σε δικές τους αρθρώσεις
στη ζωντανή ιστορία βλέπουν μόνο νευρώσεις

Οι πλατείες γεμίζουν κι αδειάζουν ανέχεια
μετανάστες που ξέμειναν βιαστικοί περαστικοί
Οι οθόνες ρυθμίζουν τη ζωή με κακεντρέχεια
έτσι κι αλλιώς από πάντα τους ήταν μισητή

Τις αγάπες χτυπάνε στις αντιπροσωπείες
σαν τους σκύλους που γερνάνε στις μεγάλες ευθείες
Με δάνεια που τρέχουν σε λυπημένες ηλικίες
με το θάνατο που αστράφτει στις συνοικίες

Ελεύθεροι, ελεύθεροι δεσμώτες
στις αιώνιες στιγμές της αόρατης μέρας

Ξημέρωσε πάλι, μια αόρατη μέρα...