Καμιά πατρίδα δε χωράει τους αιώνες που’ χω μέσα μου
σαν καταιγίδα αστράφτουν τα μάτια σου

Καμιά σημαία δεν πρόκειται να μου ζεστάνει την ψυχή
στάχτη όλα στον άνεμο
σε μια στολή κανένας φόβος να με κλείσει δεν μπορεί
σκιάχτρα ταγμένα στο θάνατο

Κάθε νύχτα έχει τον τόπο της κι εμείς νομάδες και μπάσταρδοι
στα αστέρια αποκοιμιόμαστε
κι αν περισσέψουν δάκρυα, αδιαφορούμε και για αυτά
θα τα χύσουμε στη θάλασσα κι απ’ την αρχή ξανά

Γιατί δεν έχουμε πατρίδα εμείς οι εραστές
οι τρελαμένοι, οι παράξενοι, οι ταξιδευτές
δε χαραμίζουμε λεπτό για νεκρόφιλων ευχές
για διαταγές, για λάβαρα, για κανιβάλων ηδονές
και τώρα πια που τα κορμιά μας γεύτηκαν ουρανό
γίναμε αόρατοι, χανόμαστε στο άπειρο
σα ναυαγοί στα όνειρά μας τα παιδικά

Κάθε νύχτα έχει τον τόπο της κι εμείς νομάδες και μπάσταρδοι,
στα αστέρια αποκοιμιόμαστε
κι αν περισσέψουν δάκρυα, αδιαφορούμε και για αυτά
θα τα χύσουμε στη θάλασσα κι απ’ την αρχή ξανά