Μου λες ότι σ'αρέσει η βροχή
μα πάντα έχεις την ομπρέλα σου ανοιχτή
μου λες να περπατήσουμε έξω αγκαλιά
μα πάντα έξω μοιάζει να'ναι σκοτεινά
πάντα μου λες ότι τ'αστέρια είναι χρυσά
μα όταν βγαίνουνε κουρνιάζεις στη σκιά
λες πως ο άνεμος μας παίρνει μακριά
κι εσύ έχεις πάντα τα παντζούρια σου κλειστά.

Μη μου λες, πως μ’ αγαπάς.

Μου δείχνεις όλα όσα έχεις φτιάξει φυλαχτά
μα δε φοράς κανένα λες "είμαι καλά"
με παίρνεις απ'το χέρι κάτω στο γιαλό
μα δε βουτάς ποτέ λες είναι το νερό θολό
με έφτασες ως του ονείρου σου τη γη
μα λες πως είναι άγονη στεγνή
σου λέω έλα να με πάρεις αγκαλιά
δε φτάνεις ξάφνου είναι τα χέρια σου μικρά.