Και τώρα,
μπροστά στην ώρα του στερνού απολογισμού
Μονάχη, σ’ ένα τοπίο νεκρό
Τις φριχτές πληγές
που `χουμε όλοι ανοίξει
Πάνω στις πλάτες της γης
Θεέ μου, μετρώ
Και τώρα,
μπροστά στην ώρα του στερνού αποχαιρετισμού
Δε θέλω με δάκρυα στα μάτια να πω αντίο
Δε φοβάμαι
Δεν λυπάμαι
Δεν τελειώνει το όνειρό μου εδώ.
Πάντα θα ζει, θα με οδηγεί.