Μόλις πέσει το σκοτάδι τριγυρίζεις σα θεριό
πάλι κρύφτηκες καλά από τα φώτα της ημέρας.
Η ζωή σου εφιάλτης και τα λόγια σου ουρλιαχτό
τα σημάδια στο κορμί σου σ’ έχουν κάνει ένα τέρας!

Τις αλήθειες σου ψαρεύεις σ’ ένα πέλαγο βαθύ
μα το δόλωμα που βάζεις κάποια μέρα θα σε φάει
σε τυλίγει σαν αράχνη με μεταξωτή κλωστή
δηλητήριο θανάτου σ’ ένα στόμα που διψάει.

Ποια ερημιά σε πνίγει; Ποια ερημιά;
φλόγα που σε τυλίγει στην παγωνιά!

Μόλις πέσει το σκοτάδι τριγυρίζεις σα θεριό
πάλι έχασες τον δρόμο και δεν ξέρεις πού πηγαίνεις.
Η ανάσα σου κομμένη και το βλέμμα σου θολό
δεν σου έμεινε ψυχή….κι όμως κάτι περιμένεις!

Ποια ερημιά σε πνίγει; Ποια ερημιά;
φλόγα που σε τυλίγει στην παγωνιά!