Μη με ρωτάς ποια θάλασσα
συχνά με ταξιδεύει.
Ποια νύχτα μ’ εγκατέλειψε
στου πόνου τη συνήθεια.
Κι’ αν έχω στην ψυχή φωτιά
που καίει και με μαγεύει
μονάχη τώρα περπατώ
στο πιο βαθύ σκοτάδι.

Κι’ όλα τα όνειρα που μ’ άφησαν απ’ έξω
ήταν παιγνίδια που δεν πρόλαβα να παίξω
ήταν τραγούδια με στιχάκια του καημού
κι’ εσύ ζητάς να στα χορέψω.

Μη με ρωτάς ποιος άνεμος
συχνά με κυριεύει.
Πως μ’ αγκαλιάζει η σιωπή
σαν έρχεται το βράδυ.
Εγώ δεν έχω άγιο
για να με προστατεύει
όταν πονάει η καρδιά
κι’ όταν ζητά βοήθεια.