Την ξέρω εγώ τη μοίρα μου,
το μαύρο ριζικό μου,
ξέρω, θα `ρθεί κάποια στιγμή
που θα βρεθώ, μέσ’ στη ζωή,
χωρίς έναν δικό μου.

Ξέρω πού πάν’ οι δρόμοι μου,
ξέρω, θα μείνω μόνη μου,
σαν την καλαμιά, μόνη μου.

Το βλέπω εγώ το σύννεφο,
τι μπόρα θα, θα μου φέρει,
αυτοί που λέν’ πως μ’ αγαπάν'
κι αυτοί που λέν’ πως με πονάν',
κανείς δε θα με ξέρει.

Ξέρω πού πάν’ οι δρόμοι μου,
ξέρω, θα μείνω μόνη μου,
σαν την καλαμιά, μόνη μου.

Σαν την καλαμιά, μόνη μου,
σαν την καλαμιά, μόνη μου.