Σε κάθε κύμα που χτυπάει
Νιώθει πως τρέμει όλη η γη
Στην άκρη στέκει, δεν κοιτάει
Χάμω αν το έδαφος κρατεί
Τις πλάκες γδέρνει ο αέρας
Ακούει φωνές τρομακτικές
Το τζάμι τρέμει στης φοβέρας
Τις παγωμένες τις βραδιές.

Μοναχός, σιωπηλός είναι ο φάρος ο σοφός
Φως και αρχή, αντοχή η δικιά του η ζωή
Δυνατός σαν θεός στου βοριά το έλεος
Του γκρεμού αδερφός, του Οδυσσέα οδηγός.

Τη Μοναξιά του δε φοβάται
Δεν λογαριάζει τη βροχή
Αρκεί να δώσει την ελπίδα
Στη βάρδια και στην προσμονή
Έτσι λοιπόν και κάθε βράδυ
Φώτα πορείας καρτερεί
Πλοίο φαντάζεται πως είναι
Και το λιμάνι θα φανεί.